Zo’n drie jaar geleden schreef ik dit blog over de zaterdagopvang van zoonlief. Nog steeds gaat zoonlief om de zaterdag naar de zaterdagopvang en dat bevalt, voor zowel hem als ons erg goed. Toen hij daar drie jaar geleden begon hebben we zoonlief ook gelijk op de wachtlijst geplaatst voor het logeren omdat die wachtlijsten erg lang zijn. Toen moesten we nog niet aan logeren denken, maar dit zou waarschijnlijk wel de volgende stap voor de toekomst zijn.

Keurig kreeg ik ieder halfjaar een mailtje van de weekendopvang dat ze ons en zoonlief niet vergeten waren, maar dat er nog geen plek was. Iedere keer was ik opgelucht want we/ik waren er eigenlijk nog helemaal niet aan toe.

Afgelopen zomer werd ik gebeld; er was een plekje vrij voor maandelijks logeren van vrijdagmiddag tot zondagmiddag. Lichtelijk paniek, wilde ik dit al wel?! We mochten er rustig over nadenken en dat hebben we gedaan. Uiteraard met Luuk overlegd (die erg rationeel is). Ook was ik benieuwd naar zus haar mening.

Het zou zeker mogelijkheden scheppen. Luuk en ik zijn in al geen jaren samen een nachtje laat staan weekend weggeweest. Zus kan makkelijk ergens logeren maar met zoonlief werkt dat niet zo. We zouden dan weer eens uitslapen -als we dat niet allang verleerd zijn- want hoewel wakker worden tussen 6.00 en 7.00 uur na járen van meerdere keren per nacht wakker worden een verademing is, is het natuurlijk nog steeds erg vroeg. En zo zouden er vast nog meer mogelijkheden in het weekend voor ons zijn.

Hoewel Luuk en ik beslissen, was ik ook benieuwd naar zus haar mening. Het leek haar opzich wel rustig, maar ze zag wel wat problemen. Want rustig is wel lekker maar ook minder gezellig, en hoe zou het dan gaan met ons avondritueel? Daarin is zoonlief eigenlijk onmisbaar in onze ketting van vier, en een héél weekend is wel heel lang vond ze.

Conclusie: wij zijn er nog niet aan toe. Wij hebben het op dit moment niet nodig en gunnen ons plekje op de wachtlijst aan een ander gezin die dit wel goed kan gebruiken. Zoonlief blijft op de lijst staan en op een dag gaat en moet dit ook wel gebeuren, maar nu gewoon nog niet.

Onze weekenden zijn nu zoals ik ze ooit droomde voordat ik moeder werd. Met vers gedouchte kinderen op zaterdagavond op de bank, in pyjama onder een kleedje, met wat lekkers op schoot. Met kaarsjes aan en thee. Met hond Buddy tussenin die eigenlijk te veel plek in neemt, maar ons hart gestolen heeft. Gelukkig. Compleet.